Het verslag van RBT-cursist (TRIATH)Lonneke Smeding

Triathlon; een geweldige ervaring, maar het blíjft een bizarre sport…
Ik wilde het gewoon een keer doen. Eén keer in m’n leven wilde ik een triathlon doen. Maar hoewel ik wel eens had hardgelopen, had ik nog nooit eerder op een racefiets gezeten, en mijn borstcrawl leek nog het meest op een spartelende vis op het droge. Dus toen ik de introductiecursus op internet vond, wist ik dat dit hét moment was. Mensen die ik over mijn voornemen vertelde reageerden eigenlijk allemaal hetzelfde: “Wauw, stoer van je, maar… Waaróm in vredesnaam?!” Tsja, daar had ik geen echt antwoord op, behalve dat ik de triathlon een ultieme sportieve prestatie vind. Het trainingsschema zag er indrukwekkend uit, maar ook dat kon mij niet weerhouden; die triathlon ging dit jaar gebeuren!


Omdat het mij een flinke opgave leek om in 5 weken de borstcrawl zodanig te leren dat dit 500 meter vol te houden is, begin ik alvast vóór de cursus met wat zwemtrainingen. Elke week gaat het beter, en met vertrouwen begin ik op 10 juni met mijn avontuur. Bij de kennismaking blijkt hoeveel verschillende motivaties en achtergronden iedereen heeft. Velen hebben al veel fiets-, of hardloopkilometers in de benen, en willen dit nu omzetten tot de uitdaging van de triathlon. Ik schrik wel een beetje van hoeveel sommige mensen al gedaan hebben; dit was toch een introductiecursus?
De trainingen zelf gaan goed en zijn goed vol te houden. Het zijn er wel erg veel, en in combinatie met een voltijd baan is dit toch vrij pittig. Maar ja, ik ging nu eenmaal voor een ultieme sportprestatie, en het voelt dan ook best stoer. Zéker als ik merk dat het trainen z’n vruchten afwerpt, en ik in alle sporten steeds beter word. Daarnaast is het erg gezellig om alle mede-cursisten en cursusbegeleiders Kate, Mathew en Xander bijna dagelijks te zien. Het motiveert en het is duidelijk dat we dit avontuur met z’n allen aangaan. Dit wordt nog versterkt door de WhatsApp groep waar allerlei zaken besproken worden. Toch voelt het niet alleen maar stoer. Bij de pendelloop van looptrainer Kees voel ik me toch een beetje een dressuurpaard, en ook bij de zogenaamde ‘muuroefening’ van zwemtrainer Berjan voel ik me wat sullig. Maar als je dan eenmaal met de kerntraining bezig bent, merk je wél hoe nuttig ook deze oefeningen zijn. Je merkt dan hoe goed je deze oefeningen kan toepassen tijdens het hardlopen of zwemmen. Overigens laat fietstrainer Jorrit ons nooit ‘rare’ oefeningen doen: ‘fietsen moet er vooral wél cool uitzien!’
Zoals gezegd wilde ik graag een triathlon doen, omdat het zo’n ultieme, maar ook bizarre sport is. Zwemmen, fietsen en hardlopen achter elkaar; eigenlijk is het waanzin! Maar hoe langer je omgaat met mensen die dit als sport doen; hoe meer het waanzinnige eraf gaat, en hoe ‘normaler’ het wordt. Hoewel het waanzinnige van deze sport soms toch weer komt opzetten, zoals bij de wisselclinic; Wíe heeft nou óóit bedacht dat je je fietsschoenen alvast op je pedalen moet zetten en met elastiekjes aan je frame vastmaken zodat ze rechtop blijven staan, zodat je sneller kan wisselen?! Maar wát een leuke clinic was het; ik heb zo ontzettend genoten van de bizarheid en van het enthousiasme van begeleiders én (mede-)cursisten!
Dat enthousiasme van iedereen tijdens de hele cursus was ontzettend motiverend. Niet alleen tijdens de trainingen, maar ook daarbuiten werden we door cursusbegeleiders aangemoedigd en per mail enthousiast gebombardeerd met allerlei mails met filmpjes en artikelen. Ook in de WhatsApp kwamen opeens foto’s van verschillende soorten baby-olie binnen, met de vraag welke het beste zou werken om een wetsuit zo snel mogelijk uit te trekken? En tja, dat enthousiasme werkt toch aanstekelijk; Zo had ik me voorgenomen om gewoon rustig te wisselen, zonder al te veel gekheid, en moest ik heel hard lachen om de opmerking dat elastische veters ‘toch zeker een paar SECONDEN konden schelen’. En toch… opeens vond ik mezelf tijdens de wisselclinic terug in het gras terwijl ik de veters van mijn hardloopschoenen zat te vervangen voor elastische veters, en deed ik de wedstrijd zelfs in een trisuit!
En dan de triathlon zelf; dat begon toch met wat stress vooraf; al die spullen die je mee moet nemen; wat laat je in wélk parc fermée? Maar eenmaal in het water was de stress weg en in plaats daarvan realiseerde ik me ‘Wauw, ik ga dit nu écht doen, ik ga gewoon een TRIATHLON doen!’.

Toen ik het water uitkwam stonden de mannen van onze cursus, die in de serie na de onze starten, al klaar en ons vol aan te moedigen! Wat een waanzinnig groepsgevoel in deze individuele sport!

En ook onderweg waren er volop aanmoedigingen; van medecursisten die ik tegenkwam, van vrienden die waren gekomen, natuurlijk van de cursusbegeleiders en niet te vergeten van de vrijwilligers langs het parcours. Want hoewel de vrijwilligers alle deelnemers aanmoedigden, leverde mijn geleende ‘Hellas’-pak nog extra bemoedigende woorden op. Met name het hardlopen vond ik dat erg fijn, want wat is dàt zwaar na het fietsen! Hoe zeer ik ook alle pendelloop- en andere tips en technieken van Kees probeerde uit te voeren, knieheffen ging écht niet meer! De triathlon werd een geweldige ervaring waar ik erg trots op ben, en waarvoor ik alle betrokkenen wil bedanken.

Ondanks dat ik vooraf aankondigde dat ik één keer in m’n leven een triathlon wilde doen, betrapte ik me er tijdens de cursus op toch al te kijken welke wedstrijden er nog meer aankwamen. En vrienden die mij direct na de finish vroegen of ik het nog een keer wilde doen, antwoordde ik: ‘Vraag het over een paar uur nog eens’. In ieder geval denk ik dat men mij tijdens de trainingen nog wel tegen zal komen. En wie weet ook nog bij diverse evenementen van dit seizoen, ik geloof namelijk dat ik flink wat oud-cursusgenoten moet aanmoedigen…